Thursday, July 27, 2006

หัวใจจะวาย

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าตอนนี้หัวใจตัวเองเต้นถึง 6.4 ล้านครั้งต่อวัน บอกกันว่า ไม่ช้าไม่นานถ้าปล่อยให้เป็นแบบนี้หัวใจวายตายแน่ๆ ว่าแล้วก็เข้าเรื่องเสียตังค์เกือบ 4หมื่นบาทเพื่อจ้างผู้ชายสักคนมาเป็นPersonal Trainner ในเวลา 36ชม.+ จะบ้าเหรอ..ใครจะจ่ายว่ะ แพงโคตร แค่ฟังราคา หัวใจก็อยากจะหยุดเต้นอยู่ตรงนั้นแล้ว แต่จะว่าไปการที่หัวใจคนเราเต้นได้จำนวนครั้งขนาดนี้เนี่ยย ก็เฉียดๆจะใกล้ตายแล้วจริงๆ พอกลับมานั่งสังเกตหัวใจตัวเอง ก็ค้นพบว่ายังกะมีใครมาตีกลองรัวตลอดเวลา เหนื่อยง่ายและหายใจถี่ สงสัยใกล้ตายแล้วจริงๆ Trainner เรียกว่าอาการหัวใจอ่อนแอ จริงๆก็อยากจะตอบกลับไปว่า ก็ว่างั้นแหละ รู้สึกชอบคนง่ายเหลือเกิน555
และที่น่าตกใจอีกอย่างนึงคือตอนนี้ร่างกายมีFat สูงถึง 39% ผลผลิตของการสั่งสมตลอด 27 ปีนี้มันเกิดคาดจริงๆ น่าสะพรึงกลัวและน่าทึ่งในเวลาเดียวกัน ไอ้ที่ออกกำลังกายกันทุกวันอย่างบ้าคลั่งเนี่ย ลดไปอยากมากก็แค่ของเหลวกับคาร์โบไฮเตรทอีกนิดหน่อยเท่านั้น จะว่าไปเนี่ยย ความรู้ใหม่เลยนะ และไอ้ข้อมูลทั้งหมดเกี่ยวกับร่างกายตัวเอง ที่เค้าสาธยายให้ฟังเนี่ยย ฟังแล้วหัวใจจะวายจริงๆ เป็นไปได้ อยากขโมยกราฟค่าโน้น นี้ นั้น (เยอะจัด จนไม่รุ้จะระบุว่าเป็นค่าอะไร)ที่เค้าทำให้ มาอวดในบล๊อคด้วยจัง
ไว้พรุ่งนี้ไปขอดีก่า เหอๆๆ

Tuesday, July 25, 2006

สังเกต

เพิ่งจะได้สังเกตตัวเองในรอบเดือนผ่านมา
ช่วงนี้นั่งรถเมย์เลยป้ายอยู่บ่อยๆ
งานการก็ติดอยู่ในหลืบสมอง ไม่โผล่ออกมาเป็นชิ้นเป็นอันสักที
ขนาดเวลาเขียนบล๊อคยังชอบให้Align กลางอีก..
เลยทำให้รู้สึกว่าบล๊อคหน้าตาประหลาดขึ้นทุกวันๆ
แต่มีเรื่องอยากรู้หนึ่งเรื่อง ถ้าเผื่อว่ามีใครเข้ามาอ่าน
ช่วยตอบคำถามทีเถอะว่าทำไมช่องว่างระหว่างบรรทัดของเรามันเยอะจัง
มันจะแก้ยังไงได้บ้างอ่ะ...

ทำไงดีอ่ะ
เริ่มรู้สึกประหลาดๆ เริ่มต้องทำตัวใหม่ หาความรู้ใหม่ หางานใหม่..
(อันหลังเนี่ยย ถ้ามีใครต้องการตัวก็โพสทิ้งไว้ได้เลยนะ555)
เริ่มจะเป็นคนขี้เก็กและหน้าบางอีกครั้ง
เริ่มกลับมาบ้าการเล่นเนตอีกครั้ง ทั้งๆทีทุกครั้งที่เปิดคอม
ก็มักจะเริ่มต้นลำดับแบบเดิมๆด้วยความเคยชิน
หนึ่งเปิดคอม สองเปิดMSN สามเปิดบล๊อค สี่เปิดIllustrator
ต่อจากนั้นก็เชคเมลตามเรื่องตามราว
เราว่าต้องมีเกิน 50%ที่มีลำดับแบบนี้อยู่ในหัวใจ

เริ่มต้องการการเดินทาง รู้จักเพื่อนใหม่ๆ
ในใจคิดว่าปลายปีนี้ต้องไปพลาดที่จะไปไหนสักแห่งให้ไกลบ้าน
เวียดนามดูจะเป็นตัวเลือกอันดับหนึ่งตอนนี้
หรือไม่ก็ไปเยี่ยมเพื่อนฝูง หาที่พักฟรี

พ้นสภาพพนักงานหนึ่งปีมาได้15วัน แต่เสียงเรียกจากเจ้านายก็ยังคงเงียบงัน
บางทีอาจจะต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว..หืม..

หนึ่งปีในการทำงานที่นี้ ดูช่างยาวนานและสาหัสตามสภาพที่มันจะเป็นได้
อึดและแกร่งมากกว่าเดิม และที่ชัดเจนที่สุดคือหมาและตืดขึ้น
ลูกไม้มันหล่นไม่ค่อยพ้นต้นเท่าไร

แต่วันนี้ก็มีความสุขดี ฝันล้มแล้งๆ ดีใจกับเรื่องเล็กน้อย และยังยิ้มได้ ก็ดีที่สุดแล้ว

Sunday, July 23, 2006

The Year Of The YAO

แม้ชีวิตจะไม่ราบรื่นในบางครั้ง และอุปสรรคบางประการของชีวิตจะดูหนักหนาสาหัส
ทว่าที่สุดแล้ว ความปราชัยก็จะไม่มีวันเป็นของผู้ที่ไม่ยอมแพ้อย่างแน่นอน...

Quote Number 05

การประลองความคิดผ่านงานออกแบบสถาปัตย์ จะปรากฎเป็นผลดีแล้วประการใดก็ตาม
ขอให้เป็นน้ำมือของเราเอง อย่าได้คัดลอกมาจากผู้อื่นเลย
อาจารย์นารถ โพธิประสาท

Friday, July 21, 2006

ฝันร้าย

ทำไงดี..เกิดเรื่องไม่คาดคิดกับความรู้สึกตัวเอง
มันจะต้องเป็นความผิดพลาดอะไรสักอย่างกับสัญชาตญาณแน่ๆ
ภาพที่เห็นวันนี้น่ากลัวเหลือเกิน
หรือว่าเค้าจะเป็นได้ทั้งสองอย่าง หรือว่า..โอยย ปวดกบาล
หรือว่าจริงๆแล้ว สิ่งที่คิดอยู่อาจจะเป็นจริง
มันก็คงเหมือนกับที่คนเค้าพูดๆกันละมั่ง
แต่ว่าไปก็ไม่เห็นจะเป็นจริงเท่าไรเลย
ภาพที่เห็นอาจจะไม่ใช่ทั้งหมด ฟุ้งซ่าน เลอะเลือน และมึนงง
อะไรกัน..นี้มันฝันร้ายชัดๆ

Tuesday, July 18, 2006

ปีนี้เมืองไทยจะมีแต่เรื่องดีดี..วู้วู้

อารามณ์ดี อารมณ์ดี
นานนานจะได้รู้สึกอย่างนี้สักที
มีเรื่องสนุกให้ทำ มีเพลงดีดีให้ฟังและร้องแหกปาก
มีเพื่อนดีดี และคนดีดีรอบรอบตัว
พอแหละ..ขอแค่นี้แหละชีวิต

Sunday, July 16, 2006

วันหวยออก

กางหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าวันอาทิตย์มาดู พาดหัวข่าวเบ่อเริ่มเรื่องพระโลงผี ไม่อยากจะเชื่อว่าคนเราจะงมงายได้ขนาดนี้ แต่จะว่าไปอย่างน่อยเค้าก็ได้ทำในสิ่งที่เค้าเชื่อ ดีกว่าเราที่มานั่งๆนอนๆอยู่บ้านและไม่ลงมือทำอะไรซะที ..เฮ้อออ ว่าไปก็แอบเซ็ง ขนาดวันนี้ก็ยังตื่นมาตั้งเกือบเที่ยง พร้อมความร้อนระอุ เพราะแอร์ที่ห้องดันมาเสีย ด้วยความขยันที่ไม่ได้ทำความสะอาดมาหลายชั่วคน ขนาดตั้งใจกับตัวเองไว้แล้วว่าจะพยายามทำสิ่งที่อยากทำวันนิดหน่อยก็ยังดี ก็ยังทำตัวเรื่อยมาจนอายุปาเข้าไปจะ สามสิบแล้ว คิดแล้วก็ลากสังขารตัวเองมานอนต่ที่ห้องของพี่สาว หลับตาลงอีกครั้งด้วยความสบายใจ สองชม.ผ่านไป ลืมตาตื่นด้วยเสียงแคะจานของแม่ เป็นสัญญาณว่ามาทานข้าวกลางวันกันได้แล้วไอ้พวกตัวขี้เกียจทั้งหลาย สองสามวันก่อน ได้ทำบุญครบ 49 วันให้ยาย ป้า ลูกสาวคนโตของยาย ได้ทำอาหารทุกอย่างที่ยายเคยทำให้กินตั้งต่จำความได้ เห็นแล้วน้ำตาจะไหล คิดถึงยาย คิดถึงทุกอริยาบท ทุกๆคำพูด ทุกๆลมหายใจที่เคยได้สัมผัสเค้า จะว่าไปแล้วยายก็ไม่เคยมาให้ใครเห็นอีกเลย สงสัยกำลังเดินทางเยี่ยมญาติอย่างสบายใจอยู่ มาหากันบ้าง หนูคิดถึงยายนะ
ช่วงนี้นอนไม่คอยจะเป็นเวลาเท่าไรเลย ปวดตัว ปวดหัว ปวดตา ร่างกายดูไม่ค่อยจะสมประกอบ ทำงานหนักนอนดึก กินไม่เป็นเวลา
และตอนนี้รู้สึกตัวคล้ายจะป่วย อยากมีคนมาดูแลกันจริ๊งจริง 5555