บันทึก

ความทรงจำ..ในเดินทางของการรอคอย
การรอคอยเพื่อการมาถึงของการเติมเต็ม..

สูตรแห่งชีวิตประจำวัน

๑. อย่าเปรียบเทียบชีวิตของตัวเองกับคนอื่น
คุณไม่รู้หรอกว่าคนที่คุณอิจฉานั้นเขามีความทุกข์ยิ่งกว่าคุณอย่างไรบ้าง
๒. อย่าคิดทางลบเกี่ยวกับเรื่องที่คุณควบคุมหรือกำหนดไม่ได้ แทนที่จะมองโลกในแง่ร้าย,
ก็ทุ่มเทกำลังและพลังงานให้กับความคิดทางบวก ณ ปัจจุบันเสีย
๓. อย่าทำอะไรเกินกว่าที่ตัวเองทำได้...รู้ว่าขีดจำกัดของตัวเองอยู่ที่ไหน
๔. อย่าเอาจริงเอาจังกับตัวเองนัก เพราะคนอื่นเขาไม่ได้ซีเรียสกับคุณเท่าไหร่หรอก
๕. อย่าเสียเวลาและพลังงานอันมีค่าของคุณกับเรื่องหยุมหยิมหรือเรื่องซุบซิบ....
นอกเสียจากว่ามันจะทำให้คุณผ่อนคลายได้อย่างจริงจัง
๖. จงฝันตอนตื่นมากกว่าตอนหลับ
๗. ความรู้สึกอิจฉาริษยาเป็นเรื่องเสียเวลาเปล่า ๆ ปลี้ ๆ...
คิดให้ดีก็จะรู้ว่าคุณมีทุกอย่างที่คุณจำเป็นต้องมีแล้ว
๘. ลืมเรื่องขัดแย้งในอดีตเสีย และอย่าได้เตือนสามีหรือภรรยาคุณ
เกี่ยวกับความผิดพลาดในอดีตของอีกฝ่ายหนึ่งเลย เพราะมันจะทำลายความสุขปัจจุบันของคุณ
๙. ชีวิตนี้สั้นเกินกว่าที่เราจะไปโกรธเกลียดใคร...จงอย่าเกลียดคนอื่น
๑๐.ประกาศสงบศึกกับอดีตให้สิ้น, จะได้ไม่ทำลายปัจจุบันของคุณ
๑๑.ไม่มีใครกำหนดความสุขของคุณได้นอกจากคุณเอง
๑๒.จงเข้าใจเสียว่าชีวิตก็คือโรงเรียน คุณมาเพื่อเรียนรู้
และปัญหาเป็นเพียงส่วนหนึ่งของหลักสูตรซึ่งมาแล้วก็หายไป...
เหมือนโจทย์วิชาพีชคณิต...แต่สิ่งที่คุณเรียนรู้นั้นอยู่กับคุณตลอดชีวิต
๑๓. จงยิ้มและหัวเราะมากขึ้น
๑๔. คุณไม่จำเป็นต้องชนะทุกครั้งที่ถกแถลงกับคนอื่นหรอก...
บางครั้งก็ยอมรับว่าเราเห็นแตกต่างกันได้...เห็นพ้องที่จะเห็นต่างก็ไม่เห็นเสียหายแต่อย่างไร
แล้วเราควรจะมีทัศนคติอย่างไรต่อชุมชนและคนรอบข้างเราล่ะ?

๑. อย่าลืมโทรฯหาครอบครัวบ่อย ๆ
๒. จงหาอะไรดี ๆ ให้คนอื่นทุกวัน
๓. จงให้อภัยทุกคนสำหรับทุกอย่าง
๔. จงหาเวลาอยู่กับคนอายุเกิน 70 และต่ำกว่า 6 ขวบ
๕. พยายามทำให้อย่างน้อย 3 คนยิ้มได้ทุกวัน
๖. คนอื่นเขาคิดอย่างไรกับคุณไม่ใช่เรื่องของคุณสักหน่อย
๗. งานของคุณไม่ดูแลคุณตอนคุณป่วยหรอก แต่ครอบครัวและเพื่อนคุณต่างหากเล่า
ที่จะดูแลคุณในยามคุณมีปัญหาสุขภาพ ดังนั้น, อย่าได้ห่างเหินกับคนใกล้ชิดเป็นอันขาด
และถ้าหากสามารถดำรงชีวิตให้มีความหมายได้, ก็ควรจะทำดังต่อไปนี้
๘. เชื่อเถอะว่าส่วนลึก ๆ ในใจของคุณนั้นมีความสุข
เสมอ...ดังนั้น, ส่วนนอกของคุณทุกข์โศกไปทำไมเล่า?

หาบ้าน หาบ้าน หาบ้าน

มีแต่คำนี่บินว่อนอยู่ในหัว

เกือบสองเดือนได้แล้ว ที่ออกตะลอนหาบ้าน
จริงจังบ้าง ไม่จริงจังบ้าง
แล้วแต่โอกาส และอากาศจะอำนวย

จริงๆ ก็เจอและบ้านดีๆอะ
แต่บ้างแพง บ้างไกล บ้างน่ากลัว
ในที่สุด ก็เจอ แต่เช่ายาวไม่ได้
ตอนนี้นั่งภาวนาให้เค้ายอมปล่อยให้เช่าสักปีเป็นอย่างน้อย
เถอะนะ เห็นใจคนไทยตาดำๆ จนๆ ด้วยเถิด

ปิดเทอมแล้ว!

ปิดเรียนมาได้สองวัน
ปาร์ตี้ พุงกางมันทุกวัน
ให้มันได้อย่างนี้สิ..เหอ...

ณ วันนี้

มรสุมของชีวิตพัดผ่านไปอีกหนึ่งลูก
โล่ง เบา และหัวเราะง่าย
อะไร อะไร สุดท้ายมาแล้วก็ต้องไป
สัจธรรมแท้จริง ง่ายดาย
แต่กว่าจะยอมรับได้
ยากเย็นเหลือเกิน

Konstfack..

สิ่งที่รอคอยมาสองปี
ในที่สุดก็เดินทางมาถึง
Konstfack
เค้าว่ามันคือ RCA ของสวีเดน
แต่เรารู้แค่ว่ามันเจ๋งมาก..แค่นั้น

หวั่นๆ หวาดๆ กลัวไปไม่รอด
แต่เอาว่ะ! ไหนๆก็ไหนๆแล้ว
กัดฟันเดินต่อไป..

ดีใจที่มีคนดีใจด้วย
ดีใจที่ในที่สุดก็เดินมาถึงตรงนี้จนได้
ดีใจ ดีใจ และรู้ว่าดีใจ

งง

ไม่ได้ฟัง แฟต เรดิโอมาได้เกือบแปดเดือน
ทุกอย่างยังเหมือนเดิม สปอต์โฆษณา โปรโมทช่วงเด็ดดัง
และแม้กระทั่งเพลง ก็ยังเหมือนเดิม ...ทำได้ไง??