เป็นช่วงเวลาที่ไม่สามารถบอกได้เลยว่าตัวเองรู้สึกยังไง ในแต่ละวินาทีที่กำลังเดินไป
มันเปลี่ยนแปลงเหมือนลม และรวดเร็วเหมือนจรวด
พร้อมที่จะเปลี่ยนทิศทาง และกระทบสิ่งที่อยู่รอบข้างตลอดเวลา
การเก็บตัวเองเงียบๆอาจจะเป็นทางดีกว่าการพยายามพบปะผู้คน
มันไม่ใช่ครั้งแรก แต่ก็รู้่ว่าอย่างไรคงไม่ใช่ครั้งสุดท้าย และนั้นยิ่งทำให้สั่นคลอน
นานแล้วที่ไม่เคยเป็น แต่ก็ไม่ยินดีเลยที่มันกลับมา
อยากอยู่นิ่งๆ และมองความเป็นไปของทุกอย่าง จากที่ของตัวเอง
จากความเงียบ และการไร้เสียงเรียกใดใด
สักวันที่พร้อมมากกว่านี้ คงยอมปลดตะปูที่ตอกอยู่กับกำแพงลง
สิ่งที่เหลืออยู่ คงเป็นช่องว่างเล็กๆที่คอยเตือนถึงอดีต
เพื่อที่ความสุขของสักวัน จะมีอย่างแท้จริง
