เสร็จสิ้นเสียที

ณ วันนี้เป็นวันที่จักขอประกาศถึงเวลาอันหนักหนาได้ลุล่วงไปอีกครั้ง ร่างสิบร่างได้รวมกันเป็นหนึ่ง สติที่แตกกระจายก็เรียกกลับมาได้เกินครึ่ง พร้อมที่จะเอาร่างกายออกนอกประเทศสยามแล้วววววว
เวียดนามมมม เจอกานนนนนนน
ปล.ตอนรู้ว่าที่อยู่ของมหาลัยไม่รับการส่งของแบบEMS ถึงกับแทบบ้า จาก4วัน กลายเป็น2 อาทิตย์อย่างใจหาย ยังดีที่นับจากวันประทับตรา เดินออกมายังผูกเอาความวิตกติดมากับตัวเองตลอดเวลา และตลอดเวลามันคงต่อสู้กับความชิลอย่างดุเดือดและพ่านแพ้เป็นแน่ เพราะเหมือนว่าตอนนี้จะสงบลงแล้ว และคงหลบซ่อนอยู่ที่ไหนสักแห่งรอเวลาล้างแค้นเจ้าความชิลลล...

สาหัส

ช่วงเวลาที่เร่งรีบที่สุดแห่งปี คงไม่เกินสองสามอาทิตย์ระหว่างนี้แน่นอน
ทำงานอย่างมีแผนที่หลวมมากๆ จนเหมือนไม่ได้วางแผนอะไร

ทำงานไปเหมือนเล่นแจส ทำด้วยอารมณ์มันพาไป

เหนื่อย ง่วง และหมดแรง บางทีแอบมีไข้โผล่ขึ้นมาทักทาย
แต่แปลก...รู้สึกสนุกอย่างบอกไม่ถูก..ดีจัง

การบอกเลิกครั้งแรก

"พี่ปุ๋ยค่ะ..อ้อมีเรืองจะบอก อ้อขอลาออกค่ะ"
ประโยคนี้ซักซ้อมมาเป็นเวลาแรมเดือน และเมื่อ24 ฃม.ที่ผ่านมามันก็ได้ถูกเปล่งออกจากปากเราไปแล้วเรียบร้อย ท่ามกลางความนิ่งอึ่งของเจ้านาย โล่ง และโล่ง อย่างบอกไม่ถูก จริงอย่างที่ใครๆว่า พูดไปเถอะ แล้วจะรู้สึกสบายยยย..หนึ่งปีครี่งที่ผ่านมาดีกรีความเบื่อหน่ายเริ่มเข้ามาแทนที่จนรู้สึกได้ว่าไม่สมควรอยู่อีกต่อไป รังแต่จะทำให้งานแย่ และตัวเองก็แย่ หลังจากนี้ไปก็เหลือแต่งานแสดงและงานสมัครเรียน ซึ่งสาหัสพอกัน..
อีก 24 วันทำการ เราก็จะเก็บกระเป๋าลัดเลาะตามทางไปพำนักที่เวียดนามซะที