deep down to nothing

อยากทำงานให้เสร็จๆไป จะได้สลัดเอาความรู้สึกผิดและข้ออ้างต่างๆนานาไปให้พ้นๆตัว
จะเอาเวลาที่เหลือมาทำเรื่องขำๆชิลๆแบบไร้ซึ้งความกังวล
แต่ร่ายมาซะยาวก็ยังทำไม่ได้..มันคิดไม่ออก
นั่งคิด นอนคิด ตะแคงคิด ก็ช่วยไรไม่ได้มาก

กลับมาอยู่กับตัวเองซะหนึ่งวิ..
breathing in breathing out

ความคิดวาบขึ้นมาในหัว
หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา วันนี้เพิ่งจะรู้ตัวว่า..
งานที่หงวนทำอยู่อย่างแข็งขันและเหน็ดเหนื่อยมันจบลงไปแล้วจริงๆ
ออกมาจากโลกทางธรรมสู่โลกใบเดิมๆ มาเจอหน้าเพื่อน หลังพระอาทิตย์ตกดิน
มันไปประโคมว่าเราไปแสวงบุญ เหล่าเพ่ือนถึงขั้นเอามือแตะตัวขอแบ่งบุญทันที
พิจารณาวงจรเดิมที่เคยอยู่ รู้สึกได้ว่ามันไม่สนุกเหมือนก่อนซะแล้ว

ถูกโรงเรียนปฎิเสธอย่างไรเยื่อใย แล้วควรจะอยู่ตรงไหนละที่นี้...
รู้สึกได้เลยว่ามันเคว้งคว้างพิลึก ออกจะงงๆ
เหมือนชีวิตเขาสู่ช่วงวัยรุ่น 15 หยกๆยังไงยังงั้น..ก๊ากกกก

เอาละ..ออกจากความฟุ้งซ่านก่อนดีกว่า เดี๋ยวจะยาวโดยใช่เหตุ
ให้ร่างกายไหลเอื่อยๆ ไปตามทางที่ควรจะเป็นละกัน...คร่อกกกกกก