ทำไปได้..พวกเรา

ณ ห้าง กลางใจเมือง..แห่งหนึ่ง
A: ปวดหัววะ ปวดตั้งแต่เช้าแล้ว
B: ลืมกินน้ำอ่ะดิ
A: เกี่ยวด้วยเหรอวะ
B: อือ ไม่รู้เหรอ สมองอ่ะ เป็นน้ำไปซะ 70 แล้วนะแก
A: ทำไงหายอ่ะ
B: กินน้ำดิ ไม่ก็กินติมม่ะ เอาน้ำตาลเข้าร่างกาย
A: เออ เอาดิ
C เด๋วกินติมกัน เจอกันที่ร้านข้างบน..ให้ไว

ณ ร้านไอติม กลางใจเมือง
A: จะกินติมเลย จิงๆเหรอวะ..อยากกินของคาววะ
C: เออ อยากกินเหมือนกันวะ
B: อ้าว พวกมรึง
แล้วเอาไงอ่ะ
C: เฮ้ย เรามีข้าวกล่องอยู่ในรถนิ
A: เออจิง..ไปแดกข้าวกันก่อนแล้วค่อยขึ้นมากินติม
B: เออ ตามดี ประหยัด

ณ ลานจอดรถใต้ดินกลางใจเมือง
A: มีช้อนกินข้าวป่าววะ อย่าบอกนะว่าไม่มี
C: เออ ไม่มีวะ
B: ดัดแปลงเอาละกัน
(แปลงร่างฝากล่องเป็นช้อนได้ทันใจ)
....
A:เฮ้ย กินไปสองกล่อง อิ่มสัด
กินไอติมไม่ลงแล้ววะ
B: อ้าว..แก

ประหลาด

ตรงที่..อยู่ดีๆความคิดวูบนึงก็วิ่งไปหา
ครงที่..อยู่ดีๆก็โทรมา
นี่เราส่งกระแสจิตถึงกันได้ด้วยเหรอ
ดีจิง..ทีหลังจะได้ไม่ต้องเสียค่าโทรศัพท์อีก

บ่น

เป็นเช้าที่เช้ามากจริงๆสำหรับวันนี้

ตื่นมาพร้อมความง่วงที่ติดตามมาอีกจำนวนมาก
แต่ที่สังเกตเห็นได้ชัดกว่า คือความหงุดหงิดกองเท่าภูเขา

หงุดหงิดกับภาพที่เห็นอยู่ตรงหน้า
และไม่เข้าใจอะไรบางอย่างที่ตัวเองพยายามจะเข้าใจมัน
ช่างเป็นวันสีเทาๆอีกวัน ที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้าและอืดอาด

ฟังแล้วก็ปล่อยๆไป ไร้สาระเกินไปสำหรับเช้าวันนี้
....
อรุณสวัสดิ์พระจันทร์ตอนเช้าที่แอบนอนให้อิจฉาเล่นในก้อนเมฆอ้วนๆเทาๆ