ทางสายใน

....

อย่าเกลียดตัวเองเมื่อล้มเหลว อย่าหลงตัวเองเมื่อสำเร็จ
แต่จงเรียนรู้จากเรื่องราวเหล่านั้นและใช้มันเป็นแสงสว่าง
เมื่ออยากเป็นหนึ่งเดียวกับเส้นทาง ต้องกำจัดสิ่งกีดขวางคืออัตตา
ชีวิตที่นำโดยอหังการ์ ย่อมไม่มีวันได้ก้าวไกล
จงอาศัย “ดวงจิตของผู้เริ่มต้นใหม่” เผาสลายอวิชชา

จงเดินทางดั่งสายน้ำ ที่ไม่ยึดในรูปลักษณ์
พร้อมไหลเชี่ยวกลางภูผา พร้อมไหล่บ่าจากขุนเขา
สงัดนิ่งซ่อนเงาในหุบเหวใต้ร่มวนา
ทั้งคดเคี้ยวและเลี้ยวโค้ง ทั้งเหยียดตรงและแผ่กว้าง
ผ่านทุ่งโล่งอ้างว้าง เพื่อคืนกลับท้องทะเล

แล้ววันหนึ่งเมื่อถูกถามว่าคือใคร เธออาจให้คำตอบ
เธอมิใช่สิ่งนั้น เธอมิใช่สิ่งนี้ เธอมิใช่ความชั่ว มิใช่ความดี
หากเธอคือเธอ...เท่าที่เป็นอยู่ เป็นมา และเป็นไป
ใช่...เธอคือความเคลื่อนไหว ดั่งดวงดาวเคลื่อนโคจร

วันที่พบตัวเอง คือวันที่เธอรู้สึกดีกับตัวเอง โดยไม่ต้องชี้แจงต่อผู้ใด
ในวันนั้นเธอกอดกับหมาข้างถนน หรือแบ่งความจนกับเพื่อนมนุษย์
ทั้งหมดนี้หากเกิดขึ้นอย่างพิสุทธิ์ แล้วมันจะเป็นไร
ความรู้สึกดีๆ...ไม่มีคำอธิบาย
....

เสกสรรค์ ประเสริฐกุล