สภาวะธรรม

เค้าว่ากันไว้ว่า..
หากครั้งนึง เราได้จมอยู่กับเรื่องสักเรื่องอย่างเข้มข้นเป็นเวลานาน
จิตที่ทำงาน ไปพร้อมๆกับร่างกายนั้น จะจดจำและซึมซับเรื่องนั้นเข้าไปโดยอัตโนมัติ
บางทีเราอาจจะรู้ตัว หรือไม่รู้ตัว แปลกดีนะเจ้าจิตเนี่ย
ไอ้ที่เจ็บปวด ทรมาร เป็นวัน เป็นเดือน เป็นปีเนี่ย
จู่ๆ เมื่อถึงวันที่ต้องเผชิญหน้า กลับกลายเป็นว่ามันหายไปซะเฉยๆ
ความเจ็บปวดติดปีกไปแล้ว ความทรมารมุดลงดินไปตั้งแต่เมื่อไร
ไม่ทันได้รู้ตัว ทำไม? งง?

จิตมันจำได้ว่ามันเกิดมาได้อย่างไร และดับไปได้อย่างไร
เหมือนหนังโปรดสักเรื่องที่กรอดูแล้วดูอีก ซ้ำแล้วซ้ำอีก
จนจำได้ว่าแต่ละคำพูด แต่ละประโยคของดาราตัวโปรดเค้าพูดไรกันบ้าง
ไอ้ฉากที่ตื่นเต้นๆ ก็ผ่านตามานับครั้งไม่ถ้วน พอเอามาดูเพิ่มอีกซักรอบ จากตื่นเต้นก็เลยกลายเป็นเฉยๆซะอย่างนั้น
ก็มันจำได้นิว่ามันจะยิงกันตอนไหน แล้วจะตื่นเต้นทำไมละ

แล้วเค้าก็เลยว่ากันอีกว่า..
นั้นเรียกได้ว่า เราพบแล้วซึ่งสภาวะธรรมของกิเลสอย่างหยาบ
ใช่..มันหยาบ มันคือความสงสัย ความน้อยใจ และความโกรธ
แสดงว่าที่ละเอียดกว่านี้ น่าจะสาหัสไม่น้อยเลยทีเดียว
แค่คิดก็สยองแล้ว..

อะ กลับมาอยู่กับปัจจุบันและรอดูการมาของหนังเรื่องต่อไปกันเถอะเรา :)