ความจริง

ความเป็นจริงที่ว่า
ในโลกใบนี้ ไม่เคยมีอะไรแน่นอน
มันช่างแสลงใจสิ้นดี

อะไร ยังไงก็คงต้องเปลี่ยนแปลง
รู้ แต่รับไม่ค่อยได้
กดข่ม และมีความรู้แจ้งเป็นห้วงๆ

อยากตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอายุ80
ผ่านมาแล้วทุกอย่าง
และพร้อมแล้วสำหรับความตาย
ไม่กลัวตาย แต่กลัวความเจ็บปวด

นั่งมองพระจันทร์เต็มดวง แล้วบอกตัวเองว่า
โชคดีแค่ไหนแล้วที่ยังมีตาที่ดี มีกายสัมผัสที่ครบ
ที่มีโอกาสได้เห็นความสวยงาม
ที่ปรากฎขึ้นอยู่ตรงหน้าในทุกๆนาที

วันนี้ หรือวันไหนๆ มันก็ยังอยู่ตรงนั้น
ขึ้น และลง แต่ก็ยังอยู่ตรงนั้น
มันงดงาม และโหดร้ายพอๆกัน

ผิดด้วยเหรอ ที่อยากให้มันสมบูรณ์