วันนี้เวลาเกือบสองทุ่ม พาตัวเองออกจากออฟฟิส เอาเอ็มพีสามเสียบหู และเดินฟังเพลงมาเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนกระทั่ง..โดนเพลงสะกดจิต เพลงทีฟังอยู่ไม่ได้เพราะจับใจ ไม่ได้ทำนองเสนาะหูอะไร เพียงแต่ความหมายของมัน มันจื๊ดใจมากเลยทีเดียว ทั้งที่เมื่อก่อนเพลงนี้เคยอยู่ในท๊อบเทนเพลงสุดห่วยของตัวเอง
พอแล้วความรู้สึกที่ฉันต้องเจอ...
ต่อให้เวลาผ่าน ฉันยังคงเก็บคำถามในใจ วันดีๆวันนั้นดู ไม่มีความหมาย..
ไม่รู้แท้จิงแล้วเธอคิดอย่างไร..
แล้วกับความรักที่เกิดในใจฉัน เธอไม่รู้สึกมันเลยใช่ไหม...
ทิ้งคำถามเอาไว้ ฉันไม่ดีใช่ไหม อยากให้เธอบอก ช่วยตอบได้มั้ย ได้มั้ย...
ใจจริงระหว่างทางที่อยู่บนรถไฟฟ้าใต้ดิน อยากจะหลับตาลงและหลบไปอยู่ในโลกของตัวเอง แต่ทำไม่ได้ เพราะวันนี้เขียนตามาอย่างห่วย เลอะเทอะอย่างไม่กล้าจะให้ใคร คนไหนเห็นได้ ต้องทำตาลอยๆ ไร้จุดหมายไปเรื่อยๆ จนถึงบ้าน เป็นความเซ็งที่ครั้งหน้าจะไม่ลืมบอกตัวเองว่า กรุณาใส่ใจดวงตาตัวเองมากกว่านี้ มากกว่าที่จะรีบเร่งให้ไปทำงานเร็วกว่าเดิมเพียงแค่ 10 นาที
แล้ววันนี้ก็เป็นวันเฉื่อยๆอีกหนึ่งวันในชีวิต อยากให้มีใครยื่นสีเทียนแท่งโตๆมาให้จัง จะได้ระบายให้มันหายดำซะที
Sunday, November 05, 2006
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment