ปรุงชีวิต

เป็นเวลาเกือบ3 เดือนแล้วที่ปล่อยให้ตัวเองเป็นคนไร้การงาน
มีเรื่องราวมากๆที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น ทั้งดี และร้าย
คล้ายกับโลกยังคงต้องการทดสอบความแข็งแกร่งทุกวินาทีที่ยังหายใจ

มีคนเคยบอกว่า ความสุขมันก็ลอยอยู่ในอากาศ..
งั้นความทุกข์ก็คงเช่นกัน สุดแท้แต่เราจะเลือกรับอะไรเข้ามา
คงเพราะเป็นคนสีเทาๆ เลยมีทั้งสองอย่างวนเวียน สลับกันไปมา

ยังคงตั้งคำถามกับความต้องการของชีวิตไม่เว้นนาที
ความไว้วางใจ ดูเรียบง่าย แต่ทำยากเหลือเกิน
สมองน้อยๆ กับความตั้งใจพอสมควร ยังไม่สามารถพาไปเจอคำตอบได้
คงต้องพยายามใส่ความวางใจในส่วนผสมมากกว่านี้

ชีิวิตคงเหมือนการปรุงอาหาร ทุกอย่างควรสมดุล
ถึงจะลงตัว ถึงจะอร่อย
เปรี้ยวไป สำหรับบางคนก็ไม่ถูกปาก
เผ็ดไป สำหรับบางคน คงรับเข้าปากไม่ได้เลย

ความกลมกล่อมสิ ถึงจะเป็นสิ่งที่หลายคนปราถนา
มีมาตราฐาน ยอมรับ และไม่เปลี่ยนแปลง
แต่นั้นหรือ ที่เรียกได้ว่าชีวิต เรียกได้ว่ากำลังมีชีวิต

คนเรา..ในระหว่างปรุงชีิวิตในสูตรของตัวเอง
คงมีบ้างที่ทำมีดบาดนิ้ว ทำจานแตก ทำหม้อตกใส่เท้า
แต่นั้นก็ทำให้เราใช้มีดในครั้งถัดมาชำนาณขึ้น
จับจานให้มั่นคงขึ้น และคอยดูแลหม้อให้อยู่ในที่ของมัน

มันคือบทเรียน ไม่ใช่ตราบาป
เรียนรู้และเดินต่อไป

ทุกสิ่งทุกอย่างมักจะมาและผ่านไปตามเวลาของมัน
สุดท้ายจะเหลือเพียงตะกอนของความทรงจำ
ที่นอนนิ่ง และเงียบเชียบอยู่ในหัวและในใจ
ยังชื่นใจ...ทุกครั้งที่ได้นึกถึง

สูตรชีวิต ที่ไม่มีใครเหมือน และคงไม่เหมือนใคร
ถึงแม้รสชาดอาจยังไม่ถูกปากใครๆ
แต่มันปรุงด้วยใจ ใจที่ไม่เคยคิดร้ายกับใคร

วันนี้มันอาจจะเค็มไปบ้าง เพราะน้ำตาไหลง่ายไปหน่อย
แต่จะพยายามเต็มหวานด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะบ่อยๆ
อีกไม่นาน มันคงจะลงตัว..ในสักวัน