เหงา

เมื่อกี้ได้นั่งฟังเพลงจากคลื่นวิทยุหนึ่ง
เพลงที่เปิดไม่ได้มีอะไรพิเศษมากมาย แต่ที่ทำให้ต้องมาเริ่มต้นเขียนอะไรอีกรอบนั้นเป็นเพราะเนื้อหาของเพลงนั้น มันไม่ได้ไปโดนใจอะไรเข้าหรอก แต่มันทำให้นึกถึงประโยคถกเถียงของคนรู้จักสองคน ที่เพิ่งผ่านเข้าหูมาได้วันสองวันแล้ว..ความเหงาเป็นประเด็นของวันนั้น
จากข้อสรุปที่ได้นั่งฟังคือ คนเมืองเป็นคนประเภทไม่รู้จักพอ พอมีกินมีใช้ ก็ต้องการความมั่นคง การยอมรับ และสุดท้ายความรัก..มันเลยทำให้เกิดความเหงา
อันนี้ถ้าไปพาดพิงถึงใครก็อย่าเพิ่งโมโหโกรธาไป..มันเป็นแค่ประโยคบอกเล่าของคนสองคนเท่านั้น.แล้วถ้าถ่ายทอดมาไม่ตรงก็ขออภัยด้วยนะจ๊ะ
ส่วนตัวแล้วก็ค่อนข้างเห็นด้วยเพราะไอ้เจ้าความเหงาตัวดีที่มันว่ายวนเวียนอยู่ในตัวเนี่ย มันก็กำเนิดมาจากความไม่รู้จักพอของตัวเองทั้งนั้น แต่ไม่รู้ว่าเป็นความไม่พอในแง่ไหน
เพราะเท่าที่มองก็รู้สึกจะขาดหมด555
แล้วถ้าคนเมืองอย่างเราได้ทำในสิ่งที่รักในทุกๆวันหละในขณะที่อยู่ท่ามกลางความวุ่นวายของสังคมเมือง ความเหงาจะยังมีอยู่หรือเปล่า
เท่าที่สังเกตตัวเองถ้าได้หยิบดินขึ้นมาปั้นๆหรือทำอะไรที่ดึงดูดความสนใจไว้ทั้งหมดได้ ช่วงเวลานั้นไอ้ความเหงามันจะไม่โผล่หน้ามาให้เห็นเลยแม้แต่น้อยเชียว
หรือนั้นคือความหมายของคำว่าพอ..
ยิ่งเขียนก็ยิ่งงง..ทิ้งไว้แค่นี้ละกัน เอาไปขบคิดกันต่อเอง