ความทุกข์น้อย

ตื่นขึ้นด้วยความรู้สึกที่ตอนนี้ก็จำไม่ได้แล้วว่ามันเป็นยังไง
จำได้แค่ว่า เช้านี้นั่งกินข้าวอยู่ที่โรงอาหาร
แล้วก็เห็นเพื่อนคนนึงเอาช้อนยัดลงไปในกระเป๋ากางเกง
เพราะสองมือเต็มไปด้วยจานและขนมปังก้อนโต
เห็นแล้วก็ยิ้มออกมาเอง
จริงๆแล้ว การนั่งสังเกตชาวบ้านในมุมห้อง
เก็บรายละเอียด แล้วเอามาหัวเราะอยู่คนเดียว
ก็เป็นกิจกรรมที่รักยิ่งมานานแล้ว
คิดแบบจิตวิทยา คงเดาๆกันว่าเพราะมันรู้สึกปลอดภัย
แต่เอาแบบบ้านๆ ก็คงเรียกได้ว่าสอดรู้
แต่ทำได้ก็ต่อเมื่อตัวเองอยู่ในความกึ่มๆอย่างนี้เท่านั้น

กึ่มๆคือ ไม่สุขมาก แต่ก็ไม่ทุกข์มาก
ด้วนอารมณ์แบบนี้นี่แหละ
ทำให้มีความสามารถพิเศษขึ้นมาหนึ่งอย่างคือ
ความสามารถที่จะมองเห็นบางอย่าง อย่างไม่บิดเบือน
พอเห็นได้อย่างนั้นแล้ว รู้สึกยิ้มที่มุมปากอย่างยอมรับ
ว่ามันก็เป็นเช่นนั้นเอง..

เห็นว่ามันมีขึ้นและลง..กลับไป กลับมา
ไม่ได้กดข่ม แต่รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
พอเป็นอย่างนี้ก็สามารถบอกตัวเองได้อีกว่า
วันนี้ฉันพร้อมจะช่วยคนอื่นหละ
เพราะตัวเองรู้สึกสงบ และปลอดภัย
อันนี้ก็บอกได้เช่นกัน

มันทำให้นึกถึงเพื่อนคนนึงที่บอกว่า
จริงๆแล้วชีวิตไม่ได้มีสุข
มันมีแต่ทุกข์น้อย กับทุกข์มาก
งั้นวันนี้ก็คงพูดกับตัวเองได้ว่า
มีทุกข์น้อยดีจัง!

When I've falling down

Today my friend asked me a question..
"What's book you have been reading recently?"
Me : " Buddha teaching "
My friend: .....
"why?"
Me: " I don't know, maybe I just want to face the truth"


It had few second to repeated a question in my mind
the few second for ask myself " why?"

Actually, I don't know why but I know just they always have an answer that I looking for,
an answer that always give courage and chance to understand human and truth of life.
however, I still never completely accepted them.
and that's why I always make same mistake happens again and again.
I ask myself in same question many times.
Then I realize sometime, some questions no need to have any answer.
It just happens because it be like the way it should be.

My past was not beautiful also in present
but I still believe in destiny and I will let them lead me the way.
Someday, I will meet something special, who knows?

.

I'm screaming at the top of my voice,

Give me reason, but don't give me choice,

Cos I'll just make the same mistake...

ความจริง

ความเป็นจริงที่ว่า
ในโลกใบนี้ ไม่เคยมีอะไรแน่นอน
มันช่างแสลงใจสิ้นดี

อะไร ยังไงก็คงต้องเปลี่ยนแปลง
รู้ แต่รับไม่ค่อยได้
กดข่ม และมีความรู้แจ้งเป็นห้วงๆ

อยากตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าตัวเองอายุ80
ผ่านมาแล้วทุกอย่าง
และพร้อมแล้วสำหรับความตาย
ไม่กลัวตาย แต่กลัวความเจ็บปวด

นั่งมองพระจันทร์เต็มดวง แล้วบอกตัวเองว่า
โชคดีแค่ไหนแล้วที่ยังมีตาที่ดี มีกายสัมผัสที่ครบ
ที่มีโอกาสได้เห็นความสวยงาม
ที่ปรากฎขึ้นอยู่ตรงหน้าในทุกๆนาที

วันนี้ หรือวันไหนๆ มันก็ยังอยู่ตรงนั้น
ขึ้น และลง แต่ก็ยังอยู่ตรงนั้น
มันงดงาม และโหดร้ายพอๆกัน

ผิดด้วยเหรอ ที่อยากให้มันสมบูรณ์

spring time

แสงแดด
วันโกหก
สายลมเย็น
แผ่ว แผ่ว

รอยยิ้ม
ความสุข
ความไม่แน่นอน
บนความแน่นอน

กายเป็นทุกข์
ใจคล้ายจะสุข
หรือจะเป็นกลาง
หรือจะว่างเปล่า

รู้
ไม่รู้
แล้วใครจะรู้
ปล่อยว่าง
และอยู่กับปัจจุบัน

แสงแดด
แผดเผา
ผิวหนัง
ร้อน
เกรียม
ดำคล้ำ

ณ วันโกหก